De Christus Koningkerk is gelegen in de wijk Vrieheide in Heerlen en staat symbool voor de vooruitstrevende tijdgeest gedurende de wederopbouwperiode die samenviel met de economische bloei van de mijnindustrie. Het rijksmonument is in 1961 ontworpen door architect Jozef Fanchamps en vormt het sluitstuk van een expressief oeuvre binnen de Zuid-Limburgse kerkarchitectuur van na de oorlog. De parochiekerk bestaat uit een kubusvormige bovenzaal met een ingesnoerd onderlichaam waarin de dagkerk was gesitueerd. Naast de kerk staat een betonnen klokkentoren die samen met het voorliggende kerkplein een hecht, stedenbouwkundig ensemble vormt binnen de wijk. De draagconstructie is beeldbepalend en wordt gekenmerkt door een betonskelet van gepaarde kolommen waartussen een vliesgevel van glasbouwstenen is gevat in betonnen cassettes.
 
Door een aanzienlijke terugloop van het aantal kerkbezoekers stond het gebouw jarenlang leeg met achterstallig onderhoud, ernstige betonrot en bruut vandalisme tot gevolg. Na een dreigende sloop werd de kerk alsnog op de gemeentelijke monumentenlijst geplaatst. Om het gebouw geschikt te maken voor de toekomst is in 2016 besloten om de kerk te herbestemmen tot regionale archiefbewaarplaats met een openbare studiezaal en kantoren voor de medewerkers van het Historisch Centrum Limburg.

Om te kunnen voldoen aan de archiefwetgeving is besloten om de glas-in-betongevels van de kerk te consolideren en in het centrum van de kerk een losstaand, geklimatiseerd volume te plaatsen waarin de archiefdepots optimaal kunnen worden beheerd. Een nieuwe trap en liftverbinding geeft toegang tot alle verdiepingen. De plint van het volume, ter hoogte van het schoonverdiep, is geheel transparant gehouden waarachter de studiezaal, een auditorium en diverse vergaderzalen zijn gesitueerd. Het lager gelegen souterrain werd gedeeltelijk vergroot zodat hier alle kantoren, toeleveranciers en quarantaine ruimtes een plek konden krijgen.

De constructie van het nieuwe volume volgt het vierkantraster van de kerk. Op die manier worden oud en nieuw letterlijk op dezelfde as gezet. Aan de entreezijde is een zone vrij gehouden waardoor een royale foyer is ontstaan waar men het ‘hemelse licht’ van de kerk in volle hoogte kan blijven aanschouwen. De gevelbekleding van de doos bestaat uit een aluminium raamwerk met vilten cassetten van gerecycled Pet Felt. Op die manier wordt de nagalm in de foyer geabsorbeerd en geeft de ‘adering’ van het vilt een vrije associatie met het marmeren altaar dat hier ooit in het centrum van de zaal stond. Om de leesbaarheid van de constructie kracht bij te zetten is een familie van meubelstukken ontworpen die tussen de kolommen van de studiezaal staan opgesteld. Leestafels, vitrinekasten en een centrale balie vormen diepzwarte accenten in het interieur, passend bij het monochrome idioom van de kerk.

De buitenruimte met het vernieuwde kerkplein en de herinrichting van het naastgelegen park is integraal mee ontworpen, waardoor het karakteristieke silhouet van de kerk met de naastgelegen campanile weer vrij in de ruimte is komen te staan. Om het publieke karakter van het Historisch Centrum Limburg te bekrachtigen is de bestrating van het plein voorzien van een roodgebakken kadrering met een invulling van grijze tegelpatronen die het vierkantraster van de kerk, als ware het de fundering, letterlijk van binnen naar buiten voortzetten.