In het kader van de grootschalige renovatie van het Binnenhof zijn de Eerste Kamer en de Raad van State voor de aankomende verbouwingsjaren verhuisd naar een nieuw onderkomen. Beide bewoners hebben intrek genomen in het monumentale stadspaleis ‘Huis Huguetan’ aan het Lange Voorhout en de achterliggende uitbreiding van de voormalige Hoge Raad uit de jaren ‘80 aan de Kazernestraat. Het gebouwencomplex is daartoe technisch gereed gemaakt op het gebied van akoestiek, luchtbehandeling, audiovisuele middelen, ICT, brand- en persoonsveiligheid. Om het genadeloze contrast tussen beide gebouwdelen te verzachten, is het nieuwe interieurontwerp erop gericht om alle publieke en ceremoniële ruimten tot een harmonieus en representatief geheel te maken.

Huis Huguetan werd in 1734 ontworpen door Daniël Marot en kent een ruimtelijke enscenering van 18de-eeuwse stijlkamers in rococostijl die geschikt zijn gemaakt voor het dagelijks bestuur, officiële ontvangsten en fractiekamers. De wit-grijze toets van gedecoreerde stucplafonds, lambriseringen, deurposten en schouwen is geconsolideerd en vormt de algehele grondtoon waartegen nieuwe ingrepen zoals vloerbedekkingen, wandbespanningen, meubelstukken en armaturen zich aftekenen. De tuinkamer neemt een prominente positie in op het schoonverdiep en wordt gebruikt als ‘Volle Raadzaal’ van de Raad van State en ceremoniële ontvangsten en staatsbezoeken van de Eerste Kamer.

De uitbreiding aan de Kazernestraat was volkomen sleets geraakt door een intensief gebruik van de afgelopen dertig jaar. De generieke kolomstructuur en genereuze maatvoering in het gebouw konden daarentegen alle openbare functies van de Eerste Kamer zoals de ontvangstruimte, de eetzaal, de Hall, verschillende commissiekamers en de grote maat van de plenaire zaal relatief eenvoudig huisvesten. Naar analogie met de ceremoniële functies op het Binnenhof is een nieuwe interpretatie gemaakt van de enscenering van ruimten waarbij tradities, rituelen en symbolen, tekenend voor de wetgevende taken van de Eerste Kamer, worden gerespecteerd en op een gestileerde wijze terugkomen in het ontwerp.

Zo brengt de carré-vormige typologie van de nieuwe plenaire zaal de historische vergaderzaal van het Binnenhof terug in herinnering, echter verschaald naar 70% van het origineel. Ook in de tijdelijke huisvesting is het democratische speelveld georganiseerd volgens dezelfde parlementaire opstelling waarbij de vergaderbanken van de senatoren de axiale ruimte-as tussen de minister- en voorzitterstafel symmetrisch flankeren. Een polychroom kunstwerk van Navid Nuur accentueert het centrum van de ruimte; een zinderende, 12-voudige vlakverdeling die ritmisch van kleur verandert al naar gelang het standpunt in de zaal.

Om de interieure eenheid tussen monument en uitbreiding te bekrachtigen, is voor alle representatieve ruimtes in het jaren ‘80 gebouw een nieuwe ‘voering’ ontworpen, als ware het moderne stijlkamers. Houten wandbetimmeringen, gordijnen, vloerbedekkingen en architectonische plafonds zorgen voor een klassiek-moderne sfeer en zijn strategisch los gehouden voor de bestaande structuur zodat de spouwruimte plek kan bieden aan alle hedendaagse technieken. De gekozen materialen en kleurafwerkingen zijn zorgvuldig afgestemd op de dekkende, wit-grijze grondtonen van het monument. Vloerbedekkingen, wandbespanningen en gordijnen zijn standaard assortimenten en bestaan, waar mogelijk, uit gerecyclede producten. Het interieur en de losse inventaris zijn veelal gemaakt van gelamineerde meubelplaten van (rest)houten delen en zijn ontworpen als eenvoudige bouwpakketten die in de fabriek zijn voorbereid. Zo bestaan meubelstukken als tafels en banken niet uit geassembleerde, massiefhouten elementen maar zijn tafelschotten, tafelbladen en wandelementen steeds uit één stuk gefreesd inclusief de randprofileringen om zo de suggestie van een ambachtelijke detaillering op te roepen.

Het ontwerp, geconcipieerd als een Semperiaanse bekleding, tracht met eenvoudige middelen een waardige omgeving te bewerkstelligen die gehoor geeft aan de Eerste Kamer als ‘Chambre de Réflexion’. Een decorum dat herinneringen oproept aan het Binnenhof en waar rituelen, conventies en symboliek gewicht geven aan de werkwijzen en omgangsvormen in het parlementaire instituut.